Roadtrip Melbourne-Perth, 4400 km

Maandag morgen, 24 september, 6.30 uur. Melbourne naar Adelaide.

Het plan was om om 7 uur te vertrekken, maar hoevaak maak je zo een plan waar. Voor de verassing (voor jullie meer dan voor mij) was ik ruim optijd klaar, maar mijn reispartner had wat meer moeite. Een half uur te laat vertrokken we naar de bakker, waar we gratis konden ontbijten aangezien Philomena haar zusje er werkt. En voor eten neem je de tijd, want etenstijd is een van de mooiste momenten van de dag. Goed... om 9 uur vertrekken we dan eindelijk. Ik besloot gelijk in slaap te vallen, vond ik wel een nuttige tijdsbesteding. Van vroeg opstaan wordt je immers moe.
Na 2 uur werd ik wakker en Philomena zette de auto aan de kant. Dat kan hier gewoon op de snelweg. Niks aan de hand, de andere auto's racen gewoon voorbij en zwaaien soms zelfs. Ik mocht achter het stuur kruipen, een stuur zonder stuurbekrachtiging. Gelukkig ben ik een sterke meid (en wat dikkig op het moment. Maar extra kilo's geeft extra kracht, kijk maar naar *kuch*pa*kuch*pa). Het was een mooie route, prachtige bomen, heuvels, schapen, canola velden, en wegwerkzaamheden. Heeeeel veeeel wegwerkzaamheden. En regen. Na 9 uur rijden waren we dan eindelijk in Adelaide. We zijn direct naar de zee doorgereden, die moesten we even zien. Maar het was donker, en koud, erg koud, dus halverwege het strand zijn we omgekeerd en weer in de warme auto gekropen. We konden slapen bij een meisje die Philomena nog kende van vroegah. Tenminste 1 nacht een bed.


Dinsdag morgen, Adelaide naar Port Augusta naar Ceduna.

Na een heerlijk ontbijt, pancakes, maar eens vertrokken. Prachtig weer! Tenminste, in de ochtend. Later op de dag gaan we klagen over het feit dat het te warm is. Het was een prachtige tocht, vanalles gezien. Zo ook kwamen we opeens een zoutmeer tegen, of hoe je het ook wil noemen. Het leek op een meer, en er was zout. Heeeel veeeeel zout. In mooie kleuren als roze en blauw. Tijdens het pootje baden kwamen we erachter dan de bodem een grote dikke laag zout was! Goed voor de voetjes. Met het idee om in Port Augusta te lunchen, waren we toch al eerder dan verwacht hongerig. En wat doe je dan? Dan stop je bij een bakker en bestel je eerst een donut. En dan bedenk je dat je toch ook wel iets gezonds moet eten, en dus neem je ook maar een broodje ham, met salade. En mayo natuurlijk. Eindelijk in Port Augusta, kwamen we erachter dat de banden toch wel echt aan vernieuwing toe waren. Dat maar even geregeld.
Tussen Port Augusta en Ceduna zochten we een plek om te dineren, maar er waren alleen maar enge spookstadjes.... Maar doorgereden. Om half 9 kwamen we aan in Ceduna en konden we nog net op tijd eten bestellen in Bill's Chicken and Seafood. Bill's Pizza and Pasta was al dicht. Waar voor ons geld gekregen! We kregen het niet op... zo zonde. En aangezien we geen magnetron in de auto hebben, had het geen zin om het te bewaren. Koude patatjes zijn toch niet zo lekker. We hadden een mooie parkeerplaats gevonden met uitzicht op de zee, en daar hebben we de nacht door gebracht, in de auto.


Woensdag morgen, Ceduna naar........

Vandaag was een grote dag! We begonnen aan de oversteek van de Nullarbor, de grote lege vlakte. En het was groot en leeg! Natuurlijk wel boompjes en plantjes, maar het is discussiabel of dat nu echt opvulling is. We hadden het idee om vandaag 10 uur te rijden. We zouden dan over de helft zijn en konden dan morgen de rest afleggen. En 10 uur naar hetzelfde kijken is erg vreemd. Vandaar dat ik de afslag Whalewatching heb genomen. Kostte 12 dollar, vond Philomena erg veel geld. Maar heb haar overtuigd en na het zware verlies liepen we richting de oceaan. Ondertussen kreeg ik de intelligente vraag waar we eigenlijk naar kijken kijken met whalewatching.... Heel vreemd, maar dan kijk je naar walvissen! Totaal onverwacht antwoord natuurlijk! Het was plachtig. Opeens hield de grond van de woestijn op, en ging over in een prachtige blauwe oceaan, tientallen meters lager. En daar lagen ze, de walvissen. Beetje te zonnen, beetje rondjes te draaien. Na een tijdje maar afscheid genomen. Rest van de dag nog wat mooie plekjes gezien, maar vooral ook kangeroos geteld. 1 dode kangeroo, 2 dode kangeroo, 56 dode kangeroo, 1 levende kangeroo, Oh nee, toch dood. Tsja... We hadden besloten de tocht voort te zetten. De nullarbor in een keer te doen en naar Esperance te rijden. Maar 250 km voor de eindbestemming raakten we iets. Arm beestje, of gewoon dom. Moet je ook niet idden op de snelweg gaan staan. Maar ook arme auto. De rechter koplamp was levenloos en de bumper had een andere vorm aangenomen. Maar we hebben het gehaald! Toen we stopten bij een benzinepomp in Esperance kwam er echter wel opeens groene vloeistof uit de auto druppelen. Aaaaaah!! We hebben de eerste en enige autoreperateur gevonden en er voor de deur geslapen.


Donderdag Esperace

Toch wel naar wakker worden, je benen om en door het stuur heen gevouwen, je rug in de raarste kronkels, en twee mannen die zich afvragen of we echt in de auto hebben geslapen. Met een lach maak je er een leuk verhaal van, maar eigenlijk weet je zelf ook wel dat het zelfpijniging is. Philomena zegt dat God een hoger plan heeft met alles, maar ik vind dat maar gek. Wat is het grote idee achter rugpijn? Je word er sneller oud van en oude mensen zijn wijzer?? Maar ik ben al wijs! Nou vandaag geen rijden voor ons. De kangeroo heeft niet alleen zichzelf gedood, maar ook de radiator. En die had hij nou net even niet liggen. Dus die moest uit Perth komen. Koplampen mocht hij houden hadden we besloten, gewoon niet in het donker rijden. Ingecheckt in een Motel. BED!!!! Wat rondgelopen, de mooie kustlijn bewonderd, films gehuurd en films gekeken. We waren net te laat binnen. De zon was vertrokken, en een gordijn van regen kwam ervoor in de plaats! Bah... Gelijk maar een koudje gepakt. Overigens, dat bed heeft er wel voor gezorgd dat ik eindelijk voelde hoe erg mn rug tegen in de auto slapen is. Mijn rug heeft een zware paar dagen gehad, dus hij vond het nodig mij even terug te pakken en me er flink van langs te geven. AU!


Vrijdag, laatste stukje

De auto deed het weer, wij gelukkig, portemonee van Philomena wat minder. Duur grapje zo een kangeroo. Tegen lunchtijd konden we eindelijk weer op pad. Het originele plan was om de hele zuid-westelijke bocht mee te pakken, maar toch maar besloten de kortste route te nemen. Dat betekent dat het nog zo een 8,5 uur naar Perth was. We hadden op de kaart een plaatsje gevonden, 5 uur rijden. Konden we daar mooi eten en slapen en de volgende dag het laatste stukje afleggen. Van de reis heb ik weinig meegemaakt. Ik heb als een zielig geval met rugau op de passagiersstoel gelegen, met een kussentje in mn rug. (Ik was echt heel zielig hoor!) Ergens halverwege zag Philomena een mooie muurschildering, moest ze natuurlijk mee op de foto. Had ik niet bepaald zin in, maar had geen keus! Maar wel mooie foto's geworden, dus was toch maar een goed idee. In dat plaatsje, iets van kalaningeren, (de plaatsnamen zijn hier zoooo vreemd), lekker gegeten in een pub. In de auto filmpje gekeken, en toen zijn we opzoek gegaan naar een parkeerplaats. In het donker met 1 koplamp. En wat was de eerste tegenligger, een politieauto. Hebben wij weer. Maar we hadden nog tijd, want de auto moest eerst omkeren, en in die tijd konden wij ons mooi verstoppen. Ik zou het volledig anders doen dan Philomena, ik zou niet netjes de straat uitrijden, en een andere weg inslaan, en nog een andere weg, rustig opzoek naar bomen om je daar achter ter verstoppen. En om daar dan een kwartier te wachten. Eenmaal weer aan het rijden zag ze ver in de verte politiezwaailichten, dus opnieuw ging ze naar een plek om te verstoppen. Dit keer parkeerde ze op een parkeerplaats van een overheidsinstelling, met grote borden waarop stond dat het het alleen een parkeerplaats was voor mensen van de overheid. Ik vroeg haar rustig of het niet beter was om terug te rijden, zodat we in ieder geval konden zien of de politie er nog was met als idee dat we niet zinloos ergens zouden wachten. Over dat idee moest ze erg lang nadenken, zo lang, dat er een beveiligingsauto kwam kijken wat wij op een plek deden waar we niet mochten zijn. Ik natuurlijk hard lachen, en Philomena durfde niet meer in dat stadje te slapen. Want als er zoveel politie (1 auto) en beveiliging rijdt (ook 1 auto), dan moet het wel super gevaarlijk zijn! Dus voor ik klaar was met lachen waren we alweer uit het stadje. En alsnog aangehouden door de politie, blaastest! Ze waren gewoon alcoholcontrole aan het doen!
Dus nieuw plan, met 1 koplamp in het donker op onverlichte snelwegen doorzetten naar Perth! En raad eens, hele weg geen kangeroo gezien, tot ik mocht rijden! Het schilde maar een paar centimeter. Een kkangeroo zo groot als mama(!!) stond midden op de weg. En wat moet je nooit doen, proberen uit te wijken. Met met de wetenschap wat een kangeroo half die grootte met de auto doet, toch maar klein beetje uitgewijkt. En op het moment dat ik voorbij hem ging, draaide hij om! AAAAHHHH! Maar niet geraakt. Poeeeehhh. En opeens, iot het niets, was daar de verlichting van een stad. Eindelijk! We hadden het gehaald. Gelijk een cheeseburger gehaald bij de Mac om het te vieren! (Mijn waarschijnlijk toekomstige werkplaats) En toen maar weer op zoek naar een slaapplaats. Het werd de parkeerplaats van Kings Park. Nog wat transseksuelen gezien ook!


Zaterdag, eerste dag Perth

Met bevroren tenen werd ik wakker, maar goed. Philomena wilde naar de kerk, dus terwijl zijn aan het bidden was heb ik de Mac opgezocht. Geen zorgen, alleen een thee genomen! In de Mac heb ik namelijk gratis internet, vandaar dat ik zoveel ga. Daarna geheel onverwachtd met een jongen/man meegegaan die Philomena weer via via kent. Wat een netwerk zeg de Katholieke kerk! En totaal vergeten, vandaag was de AFL finale! Voor wie de sport niet kent, google/youtube het. Is de grappigste/leukste/coolste sport die er is. Mannen die om een bal vechten! Briljant! En het gezelschap werd uitgebreid, en wel door een man van 68. En wat een figuur... Totaal de weg kwijt! Na voetbal naar de vrouw gegaan waar we gaan verblijven tot we iets anders vinden. Hele vriendelijke vrouw, en je raadt het nooit... Christelijk! Nou!!! Heb ik even geluk! Heb net een uur geluisterd naar allemaal kerkelijke ervaringen, en beschermengelen, en heiligen. Om de verhalen te onderbreken heb ik wat extra minuten op de wc doorgebracht. Het was gelijkertijd ook de wc van de kat, dus een erg aangename geur. Maar ik mag niet klagen, en dat ga ik ook zeker niet doen. Maar het is wel even een knopje omzetten.

We gaan nu weer pizza eten met de jongen van de kerk en zijn 68 jaar oude vriend, en daarna wellicht het uitgaansleven verkennen! En vanaf morgen gaat het solliciteren beginnen.. als dat maar goed gaat....

(foto's komen zeer snel)